Voor de vijfde verjaardag van Lieke hadden we zes kinderen uitgenodigd. De reacties op de uitnodigingen waren overweldigend en we keken halsreikend naar de grote dag uit. De kinderen kwamen ‘s middags, dus konden we ‘s morgens nog wat voorbereidingen treffen. Dit viel niet mee. Met nog twee kleinere ukken in huis kun je niets van te voren klaar zetten zonder dat het in een onoplettend moment verdwijnt. Maar, alles was in huis, we hadden stralend weer en zin in een kinderfeestje.
De invasie
Stipt op tijd werd er gebeld. Als bij toverslag stonden er zes kinderen op de stoep. Ineens was het huis vol opgewonden kinderen die in opperste enthousiasme op het speelgoed afvlogen. Ze leken zich sneller te verplaatsen dan dat wij konden waarnemen. Tijd voor een coördinerende actie. Gelukkig hadden we een feesttafel klaar staan en openden we met een dans om de tafel heen. Op een leuk kindermuziekje, waarbij hard met heupen en armen werd gezwaaid, leefde iedereen zich uit.
Daarna mocht iedereen een eigen taartje maken. Alle kinderen kregen een plak cake die ze mochten versieren met slagroom, mandarijntjes, ananas, chocoladevlokken en snoepspekjes. Terwijl wij druk op en neer renden om het nodige drinken te verschaffen, deden de kinderen zich tegoed aan de lekkernijen. Voordat wij er even bij konden gaan zitten, werd besloten dat dit onderdeel afgelopen was. Gelukkig hadden we nog een foto kunnen maken waarop iedereen kon laten zien hoe ver ze hun tongen konden uitsteken.
Niet voor één gat te vangen
De feesttafel leek inmiddels meer op een slagveld. De kinderen vlogen de tuin in en wij konden een snelle opruimactie doen alvorens we ons weer in de groep begaven. Vanuit de tuin hoorden we de vader-en-moedertje geluiden. De schommels en de hut werden aan een rek- en strektest onderworpen. We deden spelletjes, zoals zakdoekje leggen en verstoppertje, maar slechts een kleine harde kern hield dit meer dan twee rondjes vol. We lieten ons echter niet zo maar uit het veld slaan. Gewapend met een grote slaapzak, diverse kwasten en een grote schminkdoos togen we de kleuters weer tegemoet.
Ditmaal werden we met gejuich ontvangen: ‘ja, schminken!!’ en meteen volgde een ‘mogen we onszelf schminken?’. Dat vonden wij een erg goed voorstel. Even later zat iedereen driftig te schminken. Eerst het gewone deel, het gezicht. Al spoedig verschenen echter ook prachtig gekleurde armen en benen op het toneel. Omdat één kindje niet geschminkt wilde worden, haalden we er wat stickervellen bij. Deze ‘tattoo’s’ maakten het feest compleet.
Dat viel vies tegen…
Voordat de kinderen zelf konden bedenken dat het weer eens tijd werd voor iets lekkers, gingen we lolly’s vissen. Ik zou het wel even voordoen. Ik legde een lolly in een bak met water en probeerde die er met mijn mond uit te vissen. Dat viel dus vies tegen, ik slaagde er niet in. Met beduidend minder water in de bak was het een stuk makkelijker en leuker. Even later zaten alle kinderen met een navenant schoon gezicht lolly’s te likken.
Al snel kwam een inventief kind met het volgende voorstel. Bij de cadeautjes zat een setje om ballonnen te versieren. We lieten ons makkelijk overhalen. Met stiften, een flink aantal kleurplaten en de nodige ballonnen zaten we heerlijk buiten in het najaarszonnetje te knutselen. De tijd schreed nu in een vlot tempo verder. Beneden in de kelder lagen nog een heleboel kleine zakjes zoutjes te wachten en we hadden ook nog ijsjes. Hoe moesten we het verder aanpakken? We kozen voor de zoutjes en gingen ze buiten verstoppen.
Ervaren zakjes-openmakers
Binnen enkele minuten waren alle zakjes weer tevoorschijn getoverd door de kinderen. Sommigen kregen de zakjes niet open, maar gelukkig waren er ervaren zakjes-openmakers aanwezig. Fenna is pas twee jaar oud en werd daarom omringd met de nodige zorg. ‘Zal ik deze open maken Fenna, of wil je deze met die beestjes, of die met de chips?’ Fenna werd ongeduldig. Het maakte haar niet uit welke, ze wilde gewoon een zakje. Het kleine gezelschap trok zich uiteindelijk terug in het speelhuisje, alwaar een enorme ruilhandel ontstond.
Ineens verscheen er een ouder, en nog één en nog één. ‘Oh nee’, klonken de protesten, ‘ik wil nog niet’. De ouders waren onverbiddelijk. Eén voor één werden de kinderen meegenomen. We hebben ze allemaal vrolijk uitgezwaaid, tot ze helemaal uit het zicht waren verdwenen. Het was erg leuk geweest. Buiten werd het kouder, binnen was het ineens best stil.