Vandaag is het feest, Fenna wordt twee jaar. Ze heeft het gisteren al een beetje gevierd op de crèche. Met een vrolijke traktatie toog ik naar de ‘groene kamer’. Helaas kon papa Jan er dit keer niet bij zijn, maar grote zus Lieke mocht wel mee. Alle kinderen zaten al klaar aan tafel en Fenna mocht meteen een mooie feestmuts op, die ze wonder boven wonder op haar hoofd liet staan.
We zongen diverse verjaardagsliedjes en steeds gingen Fenna’s armen mee omhoog alsof ze het helemaal begreep. De fotocamera’s flitsten, de traktatie was snel op en het gewone ritme werd snel weer opgepakt.
Vandaag lopen we zingend naar Fenna’s bed, die slaperig en verbaasd rechtop gaat zitten. Lieke legt het snel uit: “Fenna je bent jarig. Je wordt twee. We hebben cadeautjes”. Zo’n enthousiasme werkt aanstekelijk. We rennen met zijn allen naar ‘ons bed’, want daar staan de cadeautjes te wachten. Voordat Fenna een vinger heeft uitgestoken, is Lieke al aan het scheuren. Verbaasd houdt ze even later een ding met allemaal belletjes in haar handen. Het andere cadeau blijkt een grote doos te zijn, maar wederom weet Lieke hoe het zit. “Fenna, een ballenbak! Kom we moeten naar beneden, spelen.” Dan is het dikke pret. Een opblaasbare ballenbak met een heleboel ballen! Al snel wordt er driftig gespeeld.
Voor een ontbijt is Fenna toch wel te porren, aankleden is een minder groot succes en de washand voor het zogenaamde oogjes wassen is de limiet. “Niet doen Monique”, roept Lieke vol verontwaardiging. Ja, hoe kan ik het verzinnen op haar verjaardag.
Rond tienen komt de eerste visite: de hele oude buurmeisjes van 94 en 84. Het grote succes is de taart met de twee kaarsjes die Lieke steeds weer uitblaast, voordat het voor Fenna duidelijk is wat de bedoeling is. Gelukkig vindt ze het niet erg, ze wil gewoon taart! Na elven komt de visitestroom goed op gang. Fenna? Die zit de hele tijd in de ballenbak. Samen met haar zus en de andere kinderen die op visite zijn. En de ballen… die zijn de hele dag overal te vinden. Maar het cadeau is in goede aarde gevallen en de kinders gaan ‘s avonds tevreden naar bed. Voorheen werd Fenna een beetje boos als we zeiden dat ze twee werd (“nee, isse 1”), maar vandaag heeft ze zich met dat idee verzoend.